Kataranka 2014-06-15

Słuchowisko o potrzebie bycia kochanym.

W dwóch pokojach z kuchnią i łazienką mieszka dziewięćdziesięcioletnia staruszka- Katarantka ubrana w stare zniszczone rzeczy. Jest niewidoma. Dzieci z podwórka nazywają ją Ciotką Gróbką. Przy życiu trzyma ją tak naprawdę "wola i przypomnienie", a jej wspomnienia, wywołane czy to przez fotografię, czy to przez przedmiot, którego przypadkiem dotknęła, materializują się na naszych oczach.
Wszystkie te sceną mówią o jednym, o wielkiej potrzebie bycia kochaną. Są jednak wątpliwości, czy Katarantka sama umiała i umie kochać. Kiedy przychodzi do niej Skarb nie Dziecko, wnuk, jedyna osoba, która odwiedza ją w jej samotni, Katarantka nie próbuje nawet przestrzegać zasad współżycia: najpierw nie chce go wpuścić, potem każe mu wchodzić przez okno, wreszcie wymyśla mu od złodziei. Umiera, tak jak żyła, samotnie.