Trzy razy Fredro

Rejestracja telewizyjna na żywo trzech spektakli na podstawie dramatów Aleksandra Fredry z okazji 60-tego jubileuszu powstania Teatru Telewizji oraz 220 rocznicy urodzin hrabiego A. Fredry. W studiu telewizyjnym w Katowicach zarejestrowano spektakl „Świeczka zgasła" w reżyserii Jerzego Stuhra, w studiu w Krakowie spektakl „Zrzędność i przekora" w reżyserii Mikołaja Grabowskiego, a w studiu w Warszawie spektakl „Nikt mnie nie zna" w reżyserii Jana Englerta.

„Świeczka zgasła" w reżyserii Jerzego Stuhra

Wacław i Jadwiga podróżują przypadkiem razem dyliżansem pocztowym. Podczas deszczu dyliżans przewraca się i oboje zmuszeni są do spędzenia kilku godzin w przygodnie napotkanej izbie. Początkowo zachowują się wobec siebie w sposób antypatyczny i wrogi, jednak z czasem zauważają swoją wzajemną atrakcyjność, stają się dla siebie bardziej sympatyczni, a ich relacja zaczyna być zażyła. Intymne wyznania przerywa przyjazd kolejnego dyliżansu pocztowego.

„Zrzędność i przekora" w reżyserii Mikołaja Grabowskiego

Szesnastoletnia dziedziczka Zosia zakochuje się w bogatym, przystojnym i kulturalnym młodzieńcu Lubomirze. On odwzajemnia uczucie. Wydaje się, że ich szczęściu nic nie jest w stanie przeszkodzić. Niestety, relacja młodych nie podoba się dwóm wujom Zosi. Panowie odznaczają się trudnym usposobieniem. Pan Jan jest zrzędą, nieustannie wygłaszającym porady i ostrzeżenia. Pan Piotr natomiast jest przekorną duszą, która ciągle demonstruje odmienne zdanie w kontrze do Pana Jana. A gdy spotka się zrzędność z przekorą, nic dobrego z tego wyniknąć nie może. Przekonują się o tym Lubomir i Zosia, kiedy proszą opiekunów dziewczyny o zgodę na ślub. Pan Jan i Pan Piotr, wietrząc w zamążpójściu krewniaczki zagrożenie swego dotychczasowego, wygodnego życia - nie udzielają pozwolenia. Zosia wpada w rozpacz, lecz Lubomir nie daje za wygraną.

„Nikt mnie nie zna" w reżyserii Jana Englerta

Zazdrosny i gderliwy mąż kupiec Marek Zięba, podejmuje próbę sprawdzenia wierności i miłości swojej żony Klary. Za namową napotkanego w podróży Jana Rembosza, postanawia przebrać się za wspomnianego Rembosza i w takim kamuflażu odwiedzić dom i zbadać reakcję żony na obcego mężczyznę pod swoją „udawaną nieobecność”. Marek Zięba nie wie jednak, że o fortelu dowiedział się jego szwagier – brak Klary Czesław, który o wszystkim informuje Klarę i namawia ją do wykorzystania sytuacji, aby uzdrowić sytuację w małżeństwie siostry. Klara przystaje na propozycję brata i rozkazuje wszystkim domownikom udawać, że nie rozpoznają pana domu w przebraniu Jana Rembosza. Czesław w tym czasie udaje Marka Ziębę i informuje przybysza – fikcyjnego Jana Rembosza – że sprzedał folwark i wyciął sad jako Marek Zięba. Przerażony ta sytuacją prawdziwy Marek, którego wszyscy traktują jak Rembosza, ścigany jest również przez lichwiarza i majora którzy mają porachunki z prawdziwym Remboszem. W podobnie tragicznej sytuacji znajduje się sługa prawdziwego Zięby - Kasper -, którego żona Marta - służąca u Ziębów - również go nie rozpoznaje i opowiada Kasprowi historię, że jej mąż nie żyje, a ona ma już narzeczonego. Marek Zięba wydaje się być bliski pomieszania zmysłów, ponieważ nikt nie chce go poznać, nawet po zdjęciu kamuflażu w postaci wąsów i peruki. Na koniec Klara i Czesław wyjawiają Markowi, że padł ofiarą ich spisku, który miał na celu oduczyć go podejrzliwości wobec żony.